आदिम मानिसको गीत

प्रकाश चाम्लिङ राई
मेरो जङ्गल यानेकी मेरो घर
मेरो खोला यानेकी मेरो प्राण
तिम्रो सभ्यताको दलाहा इतिहासले
तिम्रो जङ्गली मानवताले उजाडिदिएपछि
म ओडारमा ओतिएर
निश्प्राण बाँचेको छु ।

राष्ट्रियताको तिमीले दिएको विषको लड्डू
मैले नचिनेर खाएको हैन
एकताको तिमीले दिएको छली कपटी तर्क
मैले त्यसै स्वीकारेको हैन
मलाई थाहा छ रगताम्य इतिहास
म अहिले बिनाइतिहास बाँचेको छु
मलाई थाहा छैन
मेरो आङ उजाडेर तिमीले मलाई
मूर्ख राजा बनाएको
म बिसु्रला
मेरो जिब्रो थुतेर बेशब्द बनाएको
मलाई थाहा छ तिम्रो काइते इतिहास
जसले मेरो सभ्यताको चिहान खन्यो ।

मलाई थाहा छ
संविधानको हत्कडढी र नेलकडी लगाएर
तिमीले मलाई
काइते राष्ट्रियताको जेलमा सडाएका छौ
मलाई थाहा छैन भन्छौ
तिमीले दिएको राष्ट्रिय धर्म राष्ट्रिय भाषा
राष्ट्रिय चिन्ह र राष्ट्रिय एकताको विष
मलाई थाहा छ-
तिम्रो दलाहा संस्कृति
जसले
मेरो पहिचानको खिल्ली उडायो ।
भन अझै के छ
साम्राज्यवाद
भुमण्डलीकरण
आतङ्कवाद
आधुनिक युगका स्पार्टकस हौ हामी
हामीलाई त्यही जङ्गल प्यारो छ
हामीलाई त्यही खोला प्यारो छ
तिम्रो राष्ट्रिय एकताभन्दा
हामीलाई हाम्रो सार्वभौमिकता प्यारो छ
हामीलाई आफ्नैपन प्यारो छ ।

तिम्रो आडम्बरी सभ्यताभन्दा
हामीलाई हाम्रो आफ्नै असभ्यता
न्यानो छ
हामी आधुनिक युगको स्पर्शकस ।